बानी नै भयो मन, दुखेर के गर्नु
अझै रुनु छ आँशु, सुकेर के गर्नु ।

हिमाल झैं अटल रहे पो जिन्दगी
अग्लिदै बा“स जस्तै, झुकेर के गर्नु ।

ह्रदय भित्र नै वीरह बज्ने गर्छ
बाहिर मीठो धून, फुकेर के गर्नु ।

बिर्सिदिंदा राम्रो होला छोडेर जानेलाई
संधैभरी दोबाटो, ढुकेर के गर्नु । 

रुपा नामले मात्र होइन वास्तविक रुपमा नै निकै राम्री थिई । काली–काली हिस्सी परेकी, सलक्क परेको जिउडाल र यौवनले भरिपूर्ण शरीर भएकै कारणले होला गाउँका सम्पूर्ण युवकहरु रुपा भनेपछि मरिहत्ते गर्ने गर्दथे । रुपालाई आर्कषित गर्नका लागि मञ्चित नाटकहरु हेर्न निक्कै रोमाञ्चकारी हुने गर्दथ्यो । उनिहरुले रुपालाई लोभ्याउनका लागि गरको सहयोग सबै नक्कली लाग्दथ्यो । रुपा आफैंलाई पनि आफ्नो सौन्दर्यतामा गर्व थियो । छिन्–छिनमा ऊ ऐनाको अगाडि बस्ने गर्दथी । ऐनामा आफ्ना सम्पूर्ण सुन्दर शरीर धीतमरुञ्जेल नियाल्दा एकप्रकारको लज्जाको अनुभूति हुने गर्दथ्यो, हाँसोका विम्बहरु उतार्ने गर्दथी ।